Po zwycięskim zakończeniu Powstania Wielkopolskiego w 1919 r. jego uczestnicy czynnie zaangażowali się w pracę na rzecz odbudowy państwa polskiego. Wielu z powstańców walczyło w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. W okresie międzywojennym weterani zrywu powstańczego zrzeszeni byli w Związku Powstańców Wielkopolskich. Wspierali rozwój życia społecznego Wielkopolski działając w wielu organizacjach, m.in. w partiach politycznych, przede wszystkim związanych z obozem narodowym. Powstańcy włączali się także aktywnie w życie lokalnych społeczności, angażując się m.in. w patriotyczne wychowanie młodzieży. Reprezentacje Związku Powstańców Wielkopolskich były obecne na każdej uroczystości państwowej i religijnej, zaś członkowie tej organizacji wspierali wszelkie patriotyczne działania Wielkopolan na rzecz umocnienia państwa polskiego. 

Obóz w Forcie VII w Poznaniu na przełomie 1939/1940 r. W tym okresie Niemcy więzili w nim wielu powstańców, aresztowanych w ramach akcji eksterminacyjnej przeciwko wielkopolskim elitom.

Egzekucja Polaków pod Poznaniem dokonana przez Niemców w 1940 r. Na początku okupacji niemieckiej osadzeni w Forcie VII powstańcy wielkopolscy ginęli w masowych egzekucjach w podpoznańskich lasach.

Oddziały niemieckie w Rawiczu w 1939 r. Wraz z wkroczeniem Wehrmachtu do Wielkopolski rozpoczęły się masowe aresztowania uczestników Powstania Wielkopolskiego.

Trzecia Rzesza, która używała wobec dawnych wschodnich ziem niemieckich, w tym Wielkopolski, określenia „zrabowane obszary” będące pod „tymczasowym polskim zarządem”, traktowała powstańców wielkopolskich jako „osoby wrogo nastawione do Niemiec”. Wielu powstańców zostało wpisanych na listy proskrypcyjne tworzone przez Niemców przed wybuchem II wojny światowej w ramach „Akcji Tannenberg”. Umieszczano na nich Polaków, którzy mieli zostać aresztowani i eksterminowani po zajęciu Polski przez armię niemiecką. Po wkroczeniu oddziałów Wehrmachtu do Wielkopolski we wrześniu 1939 r. powstańcy padali ofiarą działalności grupy operacyjnej niemieckiej służby bezpieczeństwa i policji bezpieczeństwa Einsatzgruppe VI dowodzonej przez SS-Oberführera Ericha Naumanna. Funkcjonariusze tej formacji przejęli także dokumenty organizacji kombatanckich, które zawierały nazwiska powstańców. Po utworzeniu przez Trzecią Rzeszę okręgu Rzeszy Kraj Warty (Reichsgau Wartheland), obejmującej również Wielkopolskę, stojący na jego czele Arthur Greiser kontynuował aresztowania powstańców wielkopolskich w ramach działań eksterminacyjnych skierowanych przeciw wielkopolskim elitom. Powstańcy osadzeni zostali w obozie w Forcie VII w Poznaniu, gdzie poddawani byli bestialskiemu traktowaniu przez strażników obozowych, a następnie mordowani lub wywożeni do obozów koncentracyjnych. 

Fragmenty tworzonych przez Trzecią Rzeszę przed wybuchem II wojny światowej list proskrypcyjnych Polaków, którzy mieli zostać aresztowani po wkroczeniu armii niemieckiej do Polski. Na listach znaleźli się także powstańcy wielkopolscy.

Imienna lista członków Związku Powstańców Wielkopolskich, sporządzona przez funkcjonariuszy niemieckiej służby bezpieczeństwa (Sicherheitsdienst, SD). Lista sporządzona została na podstawie polskich dokumentów przejętych przez Einsatzgruppe VI we wrześniu 1939 r.